Sözlerime başlarken tüm Kübalı izleyicilerimi selamlamayı görev bilirim. Ayrıca, doğrudan doğruya işçi ve köylülerimize ulaşan bu tür bir halk eğitimi programının önemini de yoldaşlarımıza hatırlatmak isterim. Amacımız, devrimci gerçeği, özellikle bu gerçeği çarpıtmak için uydurulmuş bir dilin bütün yapaylığından arındırarak dinleyicilerimize sunmaktır.
      Bu konferans dizisini başlatmak bana onur veriyor. Önce, yoldaşımız Raul Castro'nun bu görevi üstlenmesi düşünülmüştü, ancak ekonomik konular ele alındığı için, Raul ilk konuşmayı benim yapmamı istedi. Devrimin askerleri olarak, göreve çağrıldığımızda, bizden istenen çalışmaları derhal yapıyoruz. Bu nedenle, sık sık, ideal bir eğitim almadığımız konulara da el atmak zorunda kalıyoruz. Bu kez de böyle oldu: Politik egemenlik ve ekonomik bağımsızlık konusunun taşıdığı büyük önemi basit kelimelerle, herkesin anlayabileceği biçimde açıklamaya çalışacağım. Bu iki terimin birbirine sıkı sıkıya bağlı olduğunu da belirtmeliyim. Bu iki büyük amaçtan biri diğerinden önce gelebilir -Küba'da bir zamanlar görüldüğü gibi- ama zorunlu olarak bu iki kavram ayrılmazdır ve kısa bir süre içinde birleşirler. Bazı hallerde bu birleşme olumlu biçimde gerçekleşir, politik bağımsızlığını kazanan ve ardından hemen ekonomik bağımsızlığını elde etmek için mücadeleye atılan Küba örneğindeki gibi. Bazen de, politik bağımsızlığa erişmekle ya da bu amaca yönelmekle birlikte, ekonomik bağımsızlıklarını güvence altına alamadıklarından politik bağımsızlıklarının da zayıflamasına, sonunda tümüyle yitip gitmesine yolaçan ülkelerde olduğu gibi sonuç olumsuzdur. Şimdiki devrimci görevimiz, yalnızca tehditlerle dolu bugünümüzü değil, geleceğimizi de düşünmektir.
      Günümüzün parolası planlamadır. Küba'da, gelecek yıllarda ortaya çıkacak tüm sorunların çözümü bilinçli ve akılcı biçimde programlanmalıdır. Yalnızca, hemen şimdi, ya da az bir süre sonra uğrayacağımız bir saldırıya karşılık vermeyi veya karşı saldırıya geçmeyi düşünmekle yetinemeyiz. Geleceği önceden görmemizi sağlayacak tam bir plan hazırlamak için sürekli çaba harcamalıyız. Devrimin adamları geleceklerine doğru bilinçli adımlarla ilerlemelidir, fakat, devrimin adamlarının bunu yapması yetmez, tümüyle Küba halkının, tüm devrimci ilkeleri tam anlamıyla anlaması ve bazılarının kuşkuyla baktığı bugünlerin ötesinde, mutlu ve şanlı yarınların bizi beklediğini bilmesi gerekir. Gerçekte, Amerika'da özgürlüğün temel taşını biz koyduk, böyle bir programın önemi bundandır, bir mesajı olan herkes bunu bildirmelidir. Yeni birşey değil bu: Başbakanımız kameraların önünde göründüğünde, ancak onun gibi büyük bir eğitimcinin verebileceği şahane dersler veriyor. Eğitim programımızı da planladık, ayrı ayrı özel konular biçiminde sunmak istiyoruz. Yalnızca röportajlarda sorulacak sorulara cevap vermekle yetinmeyeceğiz. Şimdi, daha önce de belirttiğim gibi, bugünkü konumuz olan politik egemenlik ve ekonomik bağımsızlığa gelelim.
      Sürekli birlikte olması gereken bu iki terimin, bu iki kavramın gerçeğe dönüşmesi için devrimin şu sıralar harcadığı çabalardan sözetmeden önce, bunları sizin için tanımlamamız ve açıklamamız gerekir. Tanımlar hiçbir zaman doyurucu değildir, terimleri dondurur ve cansızlaştırırlar, yine de bu ikiz terimler konusunda sizlere genel bir görüş kazandırmalıyız. Bazıları egemenliğin ne olduğunu anlamıyor (ya da anlamak istemiyor, o da aynı kapıya çıkar) ve ülkemiz benim de katılma onuruna eriştiğim, Sovyetler Birliği'yle imzalanan ticaret anlaşması gibi bir anlaşma imzalayıp onlardan kredi aldığında deliye dönüyorlar. Egemenlik mücadelesinin Latin-Amerika tarihinde öncüleri vardır. Daha iki gün önce, Meksika'da petrol şirketlerinin[2] General Lazano Cardenas hükümeti zamanında kamulaştırılmasının yıldönümüydü. Biz gençler, o sıralarda çocuktuk; yirmi yıldan fazla zaman geçti aradan. Olayın, o günün koşullarında, Amerika'da yarattığı şoku tam anlamıyla hatırlayamıyoruz. Ama, ne olursa olsun, suçlamalar şu anda Küba'ya ve daha yakın bir geçmişte Guatemala'ya yöneltilenlerin, bir de kişi olarak benim yaşadıklarımın aynıydı. Gelecekte, özgürlük yolunda, sağlam adımlarla ilerlemeye karar verecek olan tüm uluslar aynı suçlamalara uğrayacaklardır. Şu an, hiç abartmasız şunu öne sürebiliriz: Lider bir ülkenin önemini ve dürüstlüğünü belirleyen, Amerika Birleşik Devletleri'nin büyük iş adamları, büyük basın organları, köşe yazarları ve diğer sözcüleridir, yalnız, söylediklerini tersine çevirmek koşuluyla. Bir lidere, ne denli saldırılıyorsa, o denli iyi ve o denli doğru yolda demektir. Bugün biz, en çok saldırılan ülke ve hükümet olma ayrıcalığına sahibiz. Yalnızca şu an için de değil, tüm Latin-Amerika tarihi gözönüne getirilirse, ne Guatemala, ne de 1938 yada 1936'da General Cardenas kamulaştırmayı emrettiğinde Meksika bizim kadar saldırıya uğramıştır. O zamanlarda, petrol Meksika'nın hayatında çok önemli bir rol oynuyordu. Bizim içinse şeker aynı derecede önemlidir: Tek pazara sunulan tek cins ürün olması sözkonusudur.
      Gericiliğin sözcüleri "şeker olmazsa ülke batar" diye avaz avaz bağırıyor. Bu pazar artık şekerimizi satın almazsa ülkenin iflasına kesin gözüyle bakıyorlar. Sanki şekerimizi satın alanların biricik isteği bize yardım etmekmiş gibi. Yüzyıllar boyunca, politik iktidar önce köle sahiplerinin, daha sonra feodal derebeylerinin elinde kaldı; bunlar, düşmanlarına, kendilerine başkaldıranlara ve ezilenlere karşı savaşlarını kolaylaştırmak için gücü, içlerinden birine, onları birleştiren birine, en kararlı, belki de en zalim olana devrediyorlardı. Bu kişi kral, ülke yöneticisi oluyor, despot kesiliyor, tarih dönemleri boyunca, baskısını yavaş yavaş arttırarak, iradesini mutlak kılana dek, zorla kabul ettirmeyi sürdürüyordu.
      Elbette, burada insanlığın tüm tarihini anlatacak değiliz. Hem, kralların zamanı geçti artık. Avrupa'da birkaç örneği kaldı yalnız. Fulgencio Batista hiçbir zaman kendisine I. Fulgencio dedirtmek istememiştir. Birkaç güçlü komşusunun onu başkan olarak tanıması, ordusundaki subayların ona saygı duyması yeterliydi. Böylelikle fiziksel iktidarın, maddi gücün, ölüm aygıtının sahipleri onun buyruğu altına giriyor, içlerinden en güçlüsü, en zalimi ve yabancı dostlarınca en iyi korunanı olduğundan onu destekliyor ve karşısında boyun eğiyorlardı. Bugün taçsız krallar var, tekeller bunlar, tüm ülkelerin, bazan da tüm kıtaların gerçek efendileri. Afrika'nın, Asya'nın büyük bir kısmının ve ne yazık ki Latin Amerika'mızın durumu böyle. Bir zamanlar, tüm dünyayı bile ele geçirmeyi denediler. Bunun en çarpıcı örneği, büyük Alman tekellerinin temsilcisi Hitler'in, ırk üstünlüğü savını dünyaya 40 milyon cana kıyan bir savaşın zoruyla kabul ettirmeye kalkışmasıdır.
      Tekellerin önemi çok büyüktür, öylesine büyüktür ki, cumhuriyetlerimizden bir çoğundaki politik iktidarı ortadan kaldırabilir. Birkaç yıl önce Papini'nin bir denemesini okumuştum. Öykünün kahramanı Gog bir cumhuriyet satınalır ve bu ülkenin cumhurbaşkanlarına, meclislere, ordulara sahip olduğunu sandığını, bu yüzden de kendini egemen saydığını, oysaki aslında satılmış olduğunu söyler.[3] Bu karikatür gerçeğe uyuyor. Bazı cumhuriyetler zorunlu olan tüm biçimsel nitelikleri taşımakla birlikte, aslında gücü herşeye yeten, nefret edilen avukat sahibi şimdi ölmüş olan United Fruit Company'nin. .??) iradesine bağımlıdırlar. Daha başkaları Standard Oil ya da diğer petrol tekellerine bağlı, yahut da kalay krallarının, kahve tüccarlarının kontrolü altındadır. Bunlar Afrika ve Asya'nın sözünü etmeksizin kıtamızdan verdiğimiz bazı örneklerdir.
      Başka bir deyişle, politik egemenlik yalnızca biçimsel tanımlamalarla açıklanamayacak bir kavramdır. Derinlere inmeli, kökenleri araştırmalıyız. Tüm dünyada ders kitapları, yasalar ve politikacılar, ulusal politik egemenliğin, çağdaş egemen devlet kavramından ayrı düşünülemeyeceğini öne sürerler. Bu böyle olmasaydı, bazı güçler sömürgelerini özgür ortak devletler diye nitelendirmez, sömürgeciliği başka terimler altında gizlemeye çabalamazlardı.[4]
      Her ulusun egemenlikten az ya da çok yararlanacağını, tümden yararlanacağını, ya da hiç yararlanmayacağını belirleyen rejim biçimine bu uluslar kendileri karar verirler. Fakat, ulusal egemenlik herşeyden önce bir ülkenin iç işlerine kimseyi karıştırmama hakkı, bir halkın kendisine en uygun hükümet biçimini ve hayat tarzını seçme hakkıdır. Bu, ulusun iradesine bağlıdır ve bir hükümetin kalmasına ya da gitmesine ancak bu ulus karar verebilmelidir. Fakat tüm bu politik egemenlik, ulusal egemenlik ilkesi, ekonomik bağımsızlıkla birlikte ele alınmazlarsa boş laflar olmaktan ileri gidemezler.
      Konuşmamızın başında politik egemenlikle ekonomik bağımsızlığın birbirinden ayrılmaz olduğunu sôylemiştik. Bir ülkenin kendi ekonomisi yoksa, yabancı sermaye buraya sokuluyorsa, o ülke bağımlı olduğu gücün koruyuculuğundan kurtulamaz. Hele kendisine ekonomik açıdan egemen olan ülkeyle çıkar çelişkisine düşerse iradesini hiç kabul ettiremez. Bu düşünce, henüz Küba halkı için kesinlikle açıklığa kavuşmuş değildir, daha ısrarla üstünde durmalıyız bu konunun. Ocak 1959'da temeli atılan politik egemenlik, ancak tam ekonomik bağımsızlığa kavuştuğumuzda güçlenecektir. Her gün ekonomik bağımsızlığımız için yeni önlemler alırsak doğru yolda olduğumuzu söyleyebiliriz. Eğer hükümetin önlemleri bu ilerlemeyi durdurur ya da bir adım geri çekilmemize neden olursa herşey mahvolur, yine, kaçınılmaz olarak, her ülkenin ve her toplumsal yapının niteliklerine göre az çok gizlenmiş sömürge sistemlerinden birinin parçası olmaya doğru gerisin geriye yol almaya başlarız.
      Bugün, bu kavramları anlamak çok önemlidir. Salt kaba kuvvetle bir ülkenin politik egemenliğini boğmak çok güçleşti. En yeni iki örnek, İngiliz ve Fransız sömürgecilerinin Mısır'da Port-Said'e acımasızca ve alçakça saldırmaları, bir de ABD'nin Lübnan'a asker çıkartmasıdır.[5] Fakat deniz erleri artık eskisi gibi hiçbir zarara uğramaksızın başka ülkelere gönderilemiyor ve bazı büyük tekellerin çıkarları sarsıldı diye bir ülkeyi işgal etmektense yalan ağları örmek çok daha kolaydır. Birleşmiş Milletler'in varolduğu, halkların seslerini duyurmak, oylarını kullanmak istediği günümüz koşullarında, egemenliğinden yararlanma hakkını isteyen bir ülkeyi istila etmek çok zorlaşmıştır. İlgili ülkedeki ve tüm dünyadaki kamuoyunu susturmak da kolay iş değildir. Ortam hazırlamak ve müdahaleyi iğrenç görünümünden kurtarmak için çok büyük bir propaganda çabasına girişmek gerekmektedir.
      İşte bize yapılmaya çalışılan da kesinlikle budur. Küba'yı bağımlı kılmak için herşeyin yapıldığını ve bunu önleme görevinin de bize düştüğünü her fırsatta ısrarla belirtmeliyiz. Bize ekonomik bakımdan istedikleri kadar saldırsınlar, biz de bilincimizi öylesine sağlamlaştırmalıyız ki maddi yönden tekelciler bize kendi ülkelerinin askerleri ya da başka ülkelerden kiraladıkları askerlerle saldırdıklarında ödeyecekleri bedel, onları bu işe kalkışmaktan onları caydıracak kadar yüksek olsun. Bu ülkedeki devrimi gerekirse kanlı biçimde ezmeye hazırlanıyorlar, tek sebep de ülkemizi tam özgürlüğe kavuşturacak ve ekonomik özgürlüğümüzü politik özgürlüğümüze ve bugün eriştiğimiz politik olgunluğa yaraşır düzeye yükseltecek örnek önlemler alarak ekonomik özgürlük yolunda ilerlememizdir.
      Siyasi iktidarı ele geçirdik. Halkın sımsıkı elinde tuttuğu bu iktidarla kurtuluş mücadelemizi başlattık. Halkın çıkar ve özlemlerine cevap veren bir iktidar olmaksızın egemenlik hayal bile edilemez. Halk iktidarı, yalnızca bakanlar kurulu, polis örgütü, mahkemeler ve tüm hükümet organlarının halkın elinde bulunması anlamına gelmez, ekonomik kuruluşlar da halkın eline geçmelidir. Devrimci iktidar ya da politik egemenlik, ulusal egemenliğin tam anlamıyla gerçekleşmesi için ekonominin fethedilmesini sağlayacak araçtır. Küba için konuşacak olursak, bunun anlamı, Küba'da, her bakımdan yalnızca Kübalıların sözünün geçtiği, yani politikadan tutun da toprağımızın zenginliklerinin ve endüstrimizin mülkiyetine varana kadar her konuda ancak ve ancak Kübalıların sözsahibi olmasını sağlamak için devrimci hükümetin bir araç olduğudur.
      Küba'nın ekonomik açıdan bağımsız olduğuna henüz şehitlerimizin mezarları üzerine yemin edemiyoruz. Amerika Birleşik Devletleri'nde durdurulan bir gemi Küba'da bir fabrikayı felce uğratabildiği, herhangi bir tekelin herhangi bir buyruğunun bir iş merkezindeki çalışmaları durdurabildiği sürece de yemin edemeyeceğiz. Küba tüm olanaklarını seferber ettiğinde, tüm doğal zenginliklerinden yararlanabildiğinde ve tüm dünyayla ticaret anlaşmaları imzalayarak, hayata geçirdiğimiz planlamanın çerçevesi içinde, tüm fabrika ve çiftliklerin üretimi sürdürmesini, üretim temposunun düşmemesini güvence altına aldığında bağımsız olacaktır.
      Kesinlikle belirtebileceğimiz gerçek, 1 Ocak 1959'da, devrimimizin zafer gününde, halk iktidarının kurulduğu, atılan bu ilk adımla, Küba'nın ulusal politik egemenliğini elde ettiğidir.
      Bugün, giderek Küba tarihinde olağanüstü bir yeni yılın başlaması, yeni bir çağın başlangıcı olarak belirginleşiyor. Bunun yalnız Küba için değil, tüm Latin Amerika için yeni bir çağın başlangıcı olduğuna inanmaktan mutluluk duyuyoruz. Küba için bu 1 Ocak, 26 Temmuz 1953'ün, 12 Ağustos 1933'ün, 24 Şubat 1985'in ve 10 Ekim 1868'in sonucudur.[6] Ama, Latin Amerika için de şanlı bir günün tarihidir bu. Bugün, belki de yukarı Peru'da, Murillo'nun başkaldırdığı 25 Mayıs 1809'un ya da Buenos Aires'de Açık Meclis'in çalışmalara başladığı 25 Mayıs 1810'un, veyahut da, XX. yüzyıl başlarında, Latin Amerika halklarının politik bağımsızlıkları uğruna savaşmaya başladıkları herhangi bir tarihin devamı olabilir.[7]
      Küba halkının öylesine yüksek bir bedel karşılığında ulaştığı bugün, bu 1 Ocak, ulusun oluşması için verilen mücadeleden başlayarak; egemenlik için, anayurt için, Küba'nın özgürlüğü ve tam politik ve ekonomik bağımsızlığı uğruna sürdürülen mücadele aşamalarından geçen nice ve nice Kübalı kuşağının savaşlarını özetler. Kimse bugünden kanlı, hatta muhteşem ve belirleyici bir dönemin sonu olarak sözedemez artık. Küba'nın tarihi günüdür bu. O 1 Ocak, Fulgencio Batista'nın, bu yerel Weyler'in[8] despotluk düzeninin ölüm tarihi, siyasi bakımdan özgür ve egemen, en yüce yasa olarak insan onurunu tanıyan gerçek halk cumhuriyetinin doğum tarihidir.
      O 1 Ocak, bizden önce gelen tüm şehitlerin, Narciso Lopez, İgnacio Agramonte ve Carlos Manuel de Cespedes'i izleyen José Marti, Antonio Maceo, Maximo Gomez, Calixto Garcia, [Guillermo] Moncada ve Juah Gualberto Gomez'in ve onları izleyen cumhuriyet tarihimizin şehitler takım yıldızının, [Julio Antonio] Mella'ların, [Antonio] Guiteras'ların, Frank Pais'lerin, Jose Antonio Echeverria'ların ve Camilo Cienfuegos'ların zafer günüdür.
      Fidel, varlığını tümüyle halkı için savaşmaya adadığı andan beri mambi[9] ordusunun devamı olan Direniş Ordumuzu yaratan, hayranlık verici Küba halkının ortak kahramanlığını mümkün kılan bu tarihin devrimci değerinin yüceliğinin bilincindeydi. Bu nedenle, Fidel, ele alınacak herhangi bir işi, efsanevi Granma çıkartması sırasında hayatta kalan bir avuç kişiyi bekleyen görevle karşılaştırmayı sever. Onlar Granma'dan çıktıklarında, tüm kişisel umutlar geride kalmıştı. Savaş başlamıştı, tüm bir halkın zafere erişmesi ya da yenilmesi sözkonusuydu. Bu nedenle, bu büyük inanç ve Fidel'le halkı arasındaki çok sıkı bağlılık nedeniyle, komutanımız savaşın en güç anlarında bile zayıflık göstermedi, umudunu yitirmedi. Çünkü, mücadelenin Sierra Maestra dağları ile sınırlı olmadığını, yalnız olmadıklarını, Küba'nın her yerinde, bir adam ya da bir kadının onur sancağını yükselttiği her yerde mücadelenin sürdüğünü biliyordu. Fidel savaşın, bugünkü mücadelemiz gibi, tüm Küba halkının zaferini ya da yenilgisini belirleyeceğini biliyordu. Onun ünlü sözünü bilirsiniz. Bugün de aynı kelimelerin üzerinde ısrarla durur: "Ya hep birlikte kurtulacağız, ya da hep birlikte yokolacağız." Çünkü, Granma çıkartmasını izleyen günlerde engellerin aşılması zordu. Fakat bugün savaşçılarımız birlerle, onlarla değil, milyonlarla sayılır. Tüm Küba özgürlük için, anayurdun geleceği ve onuru için savaşılacak bir Sierra Maestra'ya dönüşmüştür. Aynı zamanda tüm Latin Amerika için savaşıyoruz, çünkü ne yazık ki, ülkelerimiz arasında yalnız Küba her an savaşmaya hazır durumda.
      Küba'nın savaşı tüm Latin Amerika'nın savaşıdır. Bir anlamda tüm kıta açısından belirleyici değildir bu savaş. Küba savaşta yenik düşse, Latin Amerika yenilmiş sayılmaz. Ama Küba savaşı kazanırsa Latin Amerika zafer kazanmış demektir. Adamızın önemi bundan ileri gelir, bu "kötü örneği" ortadan kaldırmak istemeleri bundandır. l956'da, stratejik hedef, yani savaşımızın genel amacı, Batista diktatörlüğünü devirmek, başka bir deyişle, yabancı tekellerin ayakları altında çiğnediği demokrasi ilkelerini geri getirmek, ülkemizin bağımsızlığını ve egemenliğini sağlamaktı. 10 Mart l952[10] gününden başlayarak tüm Küba bir kışlaya dönüştürüldü, bizim şimdi yeniden halka devrettiklerimize benzer bir kışlaya.[11] 10 Mart bir insanın değil, bir tabakanın, bir grubun, içlerinden en hırslısı, en gözünü budaktan sakınmayanı olan tarihimizin I. Fulgencio'sunun komutası altındaki bir takım ayrıcalıklı kişilerin eseriydi. Bu tabaka, ülkemizin gerici sınıfının, büyük toprak sahiplerinin, asalak sermayedarların çıkarlarını savunuyordu ve yabancı sermayeye göbek bağıyla bağlıydı. Oldukça kalabalıktılar, sonra da sihirli değnekle dokunulmuş gibi kaybolup gitti bu yaratıklar; satılık ucuz politikacılardan başkanlık sarayının koridorlarını arşınlayan gazetecilere, grev kırıcılardan, kumar ve fuhuş prenslerine varıncaya kadar her türlüsü vardı aralarında.
      Devrimin o andaki temel stratejik hedefine 1 Ocak'ta erişildi. Aşağı yukarı yedi yıldan beri Küba'yı kana boğan zorbalık düzeni alaşağı edildi. Fakat, bilinçli bir devrim olan devrimimiz politik egemenlikle ekonomik bağımsızlığın birbirinden ayrılmaz olduğunu bilir.
      Devrimimiz, 1930'lu yıllardaki yanlışları yinelemek istemiyor. Bir adamın, belirli bir sınıfın ya da kurulu düzenin temsilcisi olduğu, tüm kurulu düzen yıkılmadıkça, halk düşmanlarının yeni bir adam ortaya çıkaracağı düşünülmeden defedilmesi birşeyi değiştirmez.[12] Devrim Küba'yı saran hastalığı kökünden söküp atmalıdır. Marti'ye öykünerek, onun söylediği gibi, radikal, köklere kadar inen anlamına gelir diye tekrarlamalıyız. Kökten olmayan ve insanların güvenliğine, mutluluğuna hizmet etmeyen şeylere radikal denemez. Fidel yeni bir tanım getirmiştir: "Bu devrimin amacı haksızlıkları kökünden koparıp atmaktır." Marti'ninkinden farklı kelimelerle söylendiği halde aynı anlama gelir. Bir kez genel stratejik hedefe ulaşıldıktan, despotluk düzeni devrilip halktan doğan, halka karşı sorumlu ve silahlı kolu bundan böyle halk ordusu olan devrimci iktidar kurulduktan sonra, bu iktidarın önündeki stratejik hedef, ekonomik bağımsızlığı elde etmek, yani tam ulusal egemenliği yeniden kazanmaktır.
      Mücadelemizde, dünün taktik hedefleri Sierra, düzlükler, Santa Clara, Başkanlık Sarayı, Camp Columbia, ya da üretim merkezleriydi; bunları doğrudan saldırıyla, kuşatmayla ya da yeraltı eylemleriyle ele geçirmek gerekiyordu. Bugünkü taktik hedeflerse, büyük stratejik hedef olan ulusal ekonominin kurtuluşuna ulaşmak üzere ülkenin sanayileşmesine temel olacak tarım reformunun zaferi, dış ticaretin çeşitlilik kazanması ve halkın yaşama düzeyinin yükseltilmesidir.
      Şimdi, ekonomi alanı bizim temel savaş cephemizdir. Daha başka son derece önemli görevlerimiz de var, örneğin eğitim. Bir süre önce, ekonomi savaşı için gerekli teknik elemanların yetiştirilmesine olanak sağlayacak olan eğitimin öneminden sözetmiştik. Yine de, kendiliğinden de anlaşıldığı gibi, bu savaşta en önemli cephe ekonomi alanıdır, eğitimse bu savaş için olanakların elverdiği en iyi koşullarda subaylar hazırlamayı amaç edinmiştir.
      Kendime asker diyebilirim, halkın içinden çıkmış, yalnızca bir çağrıya uyarak silaha sarılmış, gerektiği zaman görevini yerine getirmiş, şimdi de hepinizin bildiği görevi üstlenmiş bir askerim. Ama, ekonomi uzmanı olduğumu öne süremem. Tüm devrim savaşçıları gibi, yerleştirildiğim yeni siperde, devrimin geleceğinin bağlı olduğu ülke ekonomisinin kaderi için herkesten fazla endişe duyuyorum. Ekonomi alanındaki savaş, Sierra'da sürdürdüklerimizden çok farklı. Orada belirli konumlarda savaşmak sözkonusuydu, beklenmedik koşullar hemen hemen hiç ortaya çıkmazdı, askeri birlikler biraraya toplanır ve saldırılar büyük bir dikkatle hazırlanırdı. Şimdiyse kazanılacak zaferler çalışmaya, kararlılığa ve planlamaya bağlıdır. Bu savaş, ortaklaşa kahramanlık, herkesten fedakarlık ister. Bir gün, bir hafta ya da bir ay sürecek de değildir. Çok uzun sürelidir bu savaş, arazinin tüm niteliklerini iyice öğrenmezsek, düşman cephesiyle ilgili bilgileri tekrar tekrar incelemezsek savaş daha da uzun sürecek, yalnızlığımız daha da artacaktır.
      Çeşitli silahlarla çarpışabiliriz bu savaşta. İşçilerin, ücretlerinin %4'üyle[13] sanayiye katkıda bulunmasından tutun da tüm kooperatiflerde, çalışmaya ulusal ekonomimizde bugüne dek bilinmeyen narenciye işleme kimyası, ağır kimya ve demir-çelik sanayisi gibi yeni endüstri dalları kurmaya varıncaya kadar pek çok yollara başvurabiliriz. Ancak, ana stratejik hedef -bunu durmaksızın vurgulamalıyız- ulusal egemenliğin fethedilmesidir.
      Herhangi bir şeyi fethetmek, diğer kelimelerle onu birisinin elinden almak anlamına gelir, açık konuşmak, yanlış anlaşılabilecek kavramların arkasına gizlenmemek her zaman iyidir. Fethedilmesi gereken ülke egemenliği, tekellerin elinden alınmalıdır. Genel bir kural olarak tekellerin vatanı olmamakla birlikte, Küba'dakilerin, Küba topraklarından çıkar sağlayanların ortak bir yönü vardır: Hepsi de Amerika Birleşik Devletleri'ne sıkı sıkıya bağlıdır. Bunun anlamı bizim ekonomik savaşımızın kuzeyin büyük gücüne karşı yürütüleceği, kolay da olmayacağıdır. Bunun anlamı, kurtuluşumuza giden yolun, ancak tekellere karşı, somut olarak da ABD tekellerine karşı kazanılacak bir zaferden sonra açılacağıdır. Bir ülkenin ekonomisinin bir başkasınca kontrol edilmesi, kaçınılmaz olarak denetlenen ülkenin ekonomisini güçsüzleştirir.
      Fidel, 24 Şubat'ta, Küba İşçileri Konfederasyonu'na şu soruyu yöneltti: Bir devrim kollarını kavuşturup oturarak, yabancı özel sermaye yatırımlarının sorunlara çözüm getirmesini bekleyebilir mi? İşçilerin yıllardır ayaklar altında çiğnenen haklarını savunmak için doğmuş bir devrim, kollarını kavuşturup oturarak, kendi çıkarları neyi gerektiriyorsa onu yapan, ülkenin en çok ihtiyaç duyduğu ürüne yatırım yapmayı aklının köşesinden bile geçirmeyen, en büyük kâr neredeyse oraya yönelen yabancı özel sermaye yatırımlarının sorunlara çözüm getirmesini bekleyebilir mi?[14]
      Devrim bu yolu izleyemezdi, bu sömürünün yoluydu. Başka bir yol bulunmalıydı. Tekeller arasından en çok sorun yaratanına, yani toprak sahipliği tekeline darbe indirmeli, bu tekeli yıkmalı, toprağı halka dağıtmalıydık. Bundan sonra da gerçek mücadele başlayacaktı. Çünkü, herşeye karşı, iki düşman ilk kez kapışıyordu. Gerçekte, savaş tarım reformu düzeyinde başlamadı.[15] Savaş şimdi başladı, gelecekte de sürecektir, çünkü ülkemizde geniş topraklara sahibolan tekeller sorunun en önemli yönü değildi. Asıl önemli olan büyük tekeller, kimya sanayisine, mühendislik dallarına, inşaatçılığa ve petrole hükmeden tekellerdi. Küba'nın onların deyimiyle "kötü örneğinden" en çok rahatsızlık duyan onlardı.
      Yine de, işe tarım reformuyla başlamamız gerekiyordu. Toprak sahiplerinin aşağı yukarı %1,5 kadarı Küba'da toprağa sahip olan Kübalılar ya da yabancılar, toprakların %46'sını ellerinde tutuyor, %70 kadarıysa tüm toprakların yalnızca %l2'sine sahip bulunuyordu. 62.000 kadar çiftlik yalnızca 3/4 caballeria'lık topraktan oluşuyordu.[16] Oysaki, tarım reformumuz alt sınır olarak, yani beş kişilik bir ailenin sulanmamış toprakta asgari ihtiyaçlarını karşılaması için gerekli en az toprak miktarı olarak iki caballeria'lık toprak mülkiyetini saptamıştır. Camagüey bölgesinde, 56.000 caballeria'lık toprağı kontrolleri altında bulunduran, yani bölgenin tüm yüzölçümünün %20'sine sahibolan beş şeker şirketi vardı.
      Bunun yanısıra tekeller nitelikli kobaltı, demiri, kromu, manganı ve tüm petrol işletmelerini ellerinde bulunduruyorlardı. Örneğin, petrol konusunda, verilen ve istenen topraklar yanyana konulduğunda ulusal toprak yüzölçümünü üç kat aşıyordu. Yani kayalık adalarla birlikte tüm Küba toprakları paylaşılmıştı. Üstelik bazı bölgelerin iki ya da üç sahibi vardı, bunlar aralarında çekişiyorlardı. Bu ABD holdinglerinin mülkiyetlerini ortadan kaldırdık.
      Kiraları düşürerek ve şimdi INA V'nin (Ulusal Tasarruf ve Konut Enstitüsü) ucuz yerleşim birimleri planlamasıyla Konut spekülasyonuna da darbe indirdik. Bu alanda, pek çok konut tekeli vardı, bunlar belki ABD tekelleri değildi, ama, ABD tekelcilerine bağlı asalak sermayenin elindeydiler. Bunlar, en azından, özel mülkiyet ideolojik görüş açısından, halkı sömürmek için bir kişinin elinde toplanan sermayelerdi. Büyük pazarların müdahalesi ve Küba kırsal bölgelerinde 1400 tanesi açılan halk mağazaları sayesinde iç pazarlarda tekelciliği ve spekülasyonu önledik, ya da önlemek için ilk adımı attık.
      Fiyatların nasıl arttırıldığını bilirsiniz. Şu anda bizi dinleyen köylüler varsa, şimdiki fiyatlarla o acı günlerde Küba'nın kırsal bölgelerinde haydutların istediği fiyatlar arasındaki farkı hatırlayacaklardır. Halk hizmetlerinde, tekellerin başını alıp giden eylemleri de sonunda dizginlendi. Telefon ve elektrik bunun iki örneğidir. Küba halkının hayatının hangi yönüne baksak tekeller karşımıza çıkar. Yalnızca bugünkü konumuz olan ekonomi alanında değil, siyaset ve kültür alanında da durum aynıdır.
      Şimdi kurtuluş mücadelemizde önemli bir adım daha atıyoruz: Dış ticarette tekellerin bizi önlemesine karşı saldırıya geçtik. Çeşitli ülkelerle birçok ticaret anlaşması imzaladık, tümüyle eşitlik koşullarında Küba pazarına talepte bulunan birçok yeni ülke var. Yaptığımız anlaşmalar arasından en önemlisi, kuşkusuz, Sovyetler Birliği'yle yaptığımız ticaret anlaşmasıdır. Alışılmamış birşey sattık onlara: tüm şeker kotamızı; dünya pazarına satacak başka hiç şekerimiz kalmadı. Yine de, başka ülkelerle anlaşma yapmazsak 800.000 tonla bir milyon ton arası talepler var. Ayrıca, beş yıl süre ile, her yıl bir milyon tonluk satışı garantiledik.
      Bu şekerin yalnızca %20'sinin bedelini dolar olarak alacağız, elbette. Ama, dolar bir satınalma aracından başka birşey değildir. Satınalma gücünden başkaca değer taşımaz bizim gözümüzde, Malımızın karşılığını hammadde ya da imal edilmiş ürünler cinsinden aldığımızda, şekerimizi yine dolar olarak kullanmış oluyoruz. Birisi bana, bu tür bir anlaşmanın zarar getireceğini, çünkü Sovyetler Birliği'yle Küba arasındaki uzaklığın ithal edeceğimiz tüm malların fiyatını yükselttiğini söyledi. Petrol için yaptığımız ticaret anlaşması bu kehanetin yanlışlığını ortaya çıkardı. Sovyetler Birliği, Küba'ya uygun nitelikli petrolü, burnumuzun dibindeki ABD tekellerinden %33 oranında daha düşük fiyata satmayı kabul etti. Ekonomik kurtuluş diye işte buna derler.
      Tabii, bütün bunların, Birleşik Devletleri kızdırmaya yarayacak politik satışlar olduğunu öne sürenler var. Bu savı doğru kabul edebiliriz. Sovyetler Birliği, egemenlik hakkını kullanarak Amerika Birleşik Devletleri'ni kızdırmak için bizden şeker alabilir ve bize petrol satabilir. Umurumuzda mı? Bu bizim sorunumuz değil. Niyeti ne olabilir, ne olmayabilir, bu ayrı bir sorun. Biz ticaretimizi yaparken yalnızca malımızı satıyoruz, eskiden olduğu gibi ulusal egemenliğimizi satışa çıkarmıyoruz. Tek isteğimiz, iki tarafın birbirine eşit olması, eşitlik koşulları içinde konuşulmasıdır.
      Bugün, yeni bir ulusun temsilcisi ülkemize geldiğinde, bizim eşitimiz olarak konuşma masasına oturur. Geldiği ülkenin büyüklüğü, toplarının gücü önemli değildir. Bağımsız bir ülke olarak, Küba'nın da, tıpkı Amerika Birleşik Devletleri gibi, Sovyetler Birliği gibi, Birleşmiş Milletler'de oy kullanma hakkı vardır. Ticaret anlaşmalarımız bu anlayış içinde yapıldı, gelecektekiler de aynı anlayış içinde yapılacaktır. Marti, çok eski zamanlarda, satın alan ulusun buyurduğunu, satan ulusun boyun eğdiğini görmüştü.
      Fidel Castro, Sovyetler Birliği'yle yapılan ticaret anlaşmasının Küba için çok elverişli olduğunu söylerken Küba halkının duygularını dile getiriyor... Dile getirmenin de ötesinde sentez ediyordu. Kiminle istersek onunla anlaşma yapabileceğimizi anladığımızda, kendimizi daha özgür hissettik. Bugünse, ulusal egemenliğimiz gereğince imzaladığımız anlaşmanın aynı zamanda Küba için en elverişli ticaret anlaşmalarından biri olduğunu görmekle kendimizi çok daha özgür hissetmeliyiz. ABD şirketlerinin bize karşılığını pahalı ödettiği borçları iyice inceler ve Sovyetler Birliği'nin bize, uluslararası ilişkiler tarihinde görülmüş en düşük faiz oranı olan %2,5 ile ve 12 yıl süreyle vermeyi kararlaştırdığı kredilerle karşılaştırırsak, bunun önemini daha iyi anlarız. Elbette ki, bu kredi Sovyet mallarını satınalmakta kullanılacaktır, ama sözümona uluslararası bir kuruluş olan Export Bank'ın verdiği borçların da yabancı tekellerin belirlediği biçimde Amerika Birleşik Devletleri'nden alınacak mallara harcandığı açıktır. Birmanya Elektrik Şirketini düşünelim örneğin. Tabii, bir varsayım olarak öne sürüyoruz bu şirketi. Bu Birmanya Elektrik Şirketinin, Küba Elektrik Şirketi gibi yabancıların elinde olduğunu kabul edelim. Export Bank bu şirkete 8, 10 yada 15 milyon peso borç vermiş olsun. Şirket, bankanın belirlediği biçimde donanımını kuracak, düşük kaliteli bir çalışmayı çok yüksek fiyata maledecek, elektrik fiyatları yükselecek, bunun bedelini de halk ödeyecektir. Uluslararası kredi sistemi işte böyle işler.
      Bir ulusun yararına, o ulusun evlatlarının hayrına verilen krediyle bunun arasında dağlar kadar fark var. Sovyetler Birliği bağımlı ortaklıkların birine 100 milyon peso borç verse ve bunu bir iş kurmak ve ürünleri ithal etmek için yapsaydı, iş değiştirdi. Fakat bunun yerine biz, tümüyle ulusal ve halkın hizmetinde olacak biçimde büyük bir demir-çelik kompleksi ve petrol rafinerisi kurmayı planladık.
      Diğer bir deyişle, ödediklerimiz aldıklarımızın karşılığıdır, petrol örneğinde olduğu gibi haklı ve dürüst bir karşılıktır bu. Hükümetimizin şimdiye kadar yaptığı gibi herzaman apaçık olarak ve nedenini halka açıklayarak imzalayacağı yeni ticaret anlaşmalarıyla da size hep Sovyetler Birliği'nden satın aldığımız mamul ürünler gibi böylesine olağanüstü düşük fiyatlarla mal alacağımızı öne süremem. Diario de La Marina'dan[17] yine sözetmek zorundayız. Bu ticaret anlaşmasına karşıymış. Anlaşmanın kötü olduğunu niçin düşündüklerine beş, altı ya da yedi sebep gösteren çok ilginç makale ne yazık ki yanımda yok. Elbette ki, hepsi de yanlış gösterdikleri kanıtların. Yeterince kötü olan yorumları yanlış olmakla kalmıyor, aldıkları haberler bile yanlış. Örneğin, Küba'nın yaptığı ticaret anlaşmasıyla, Birleşmiş Milletler'de Sovyet manevralarını desteklediği belirtilmiş. Gerçekte, bu ticaret anlaşmasından tamamıyla bağımsız olarak ortaklaşa imzalanan bir bildiriyle Küba, Birleşmiş Milletler'de barış uğruna mücadeleye karar vermiştir. Diğer kelimelerle, Fidel'in de açıkladığı gibi, Küba'yı, Birleşmiş Milletler'in kurucularının dileğine uygun biçimde, Birleşmiş Milletler'in yaradılış amacına uygun biçimde davranmakla suçluyorlar. Ticaret Bakanımız tarafından birer birer çürütülen diğer ekonomi savlarıysa boş laflardan, yalan dolandan başka bir şey değil. En büyük palavrayı fiyat konusunda atıyorlar. Bildiğiniz gibi şeker fiyatı, doğal olarak, dünya pazarına, arz ve talebe bağlıdır. Diario de La Marina'nın iddiasına göre, Küba'nın sattığı bir milyon ton şekeri Sovyetler Birliği yeniden piyasaya sürerse Küba'nın bundan hiçbir kazancı olmazmış. Bu yanlış, çünkü ticari anlaşmada şekeri ancak ondan herzaman şeker alan ülkelere ihraç edebileceğini gösteren bir madde var. Sovyetler Birliği şeker ithal eden bir ülkedir, fakat aynı zamanda komşusu olan ve şeker rafinerisi bulunmayan bazı ülkelere rafine edilmiş şeker ihraç eder. İran, Irak ve Afganistan bu ülkeler arasındadır. Tabii ki, Sovyetler Birliği herzaman yaptığı gibi bu ülkelerin ihtiyacını karşılayacaktır. Fakat şekerimiz, bu ülkede halkın artan tüketim planı çerçevesinde, Sovyetler Birliği içinde kullanılacaktır.
      Amerika Birleşik Devletleri'nde endişe başladığına göre -Sovyetler Birliği'nin onlara yetiştiğini Kongrelerinde bile söylüyorlar- Sovyetler Birliği'nin gücüne kendileri bile inandığına göre, biz niye inanmayalım? Niye burada bir gazete kuşku tohumları ekiyor, uluslararası alana yayılma ve şeker fiyatlarına zarar verme tehlikesi getiren dedikodular çıkarıyor? Karşı devrimcilerin işi, ayrıcalıklarını yitireli beri avunmak nedir bilmeyenlerin marifeti bu.
      Öte yandan, birkaç gün önce öğrendiğimize göre, Küba'nın şeker fiyatı ABD'li hasımlarımızın sözcüsü Lincoln Price'dan haketmediği bir yorum haketti: Amerika Birleşik Devletleri'nin şekere fazladan ödediği yüz ya da yüzelli milyon doların Küba'ya bağışlandığını öne sürüyorlarmış.[18] İşin aslı öyle değil.
      Küba, ABD'lilerin Küba'daki çıkarları için harcadığı her dolara karşılık 1,15 dolar ödememizi zorunlu kılan gümrük anlaşmaları imzalamıştır. Bunun anlamı, on yıl içinde bir milyar doların Küba halkının elinden ABD tekellerine aktarılacağıdır. Kimseye bağışta bulunmaya ihtiyacımız yok ama, bu para Küba halkından Amerika Birleşik Devletleri halkına aktarılsaydı daha çok sevinirdik, çünkü bu parayı kasalarına atacak olan tekeller dünyadaki köleleştirilmiş halkların kurtuluş mücadelesine başlamasını önleyen baskı araçlarından başka birşey değildir. Birleşik Devletler'in Küba'ya verdiği borç, bize %61 faize malolmaktadır, oysa kısa vadeli bir anlaşmadır bu, hele Sovyetler Birliği'yle yaptığımız ticaret anlaşması gibi uzun vadeyle verilmiş bir borç olsaydı ödeyeceğimiz bedel kimbilir ne olacaktı! Bu nedenle Marti'nin öğretisini izleyip, alıcılardan hiçbirine bağlı kalmaksızın dış pazarımızı olanaklarımız elverdiğince çeşitlendirmeye, pazarlardan daha iyi yararlanabilmek için ülke içindeki ürünlerimizin de çeşidini arttırmaya özen gösteriyoruz.
      Küba işte böyle ilerliyor. Tarihimizin gerçekten de parlak anlarını yaşıyoruz. Latin Amerika'daki tüm ülkeler gözlerini bu küçük adadan ayırmıyor, gerici hükümetlerse, kıtanın neresinde halk öfkeyle ayaklansa hemen Küba'yı suçluyorlar. Küba'nın devrim ihraç etmediğini daha öncede ısrarla belirttik. Devrimler ihraç edilmez, belirli bir ülkede, çelişkiler altından kalkılmaz hale geldiğinde patlak verirler. Küba yalnızca örneğini, yukarıda sözünü ettiğim "kötü örneğini", "jeopolitik" denen sahte bilime meydan okuyup Marti'nin deyimiyle canavarın ağzındayken bile özgürlük çağrılarını işittirebilen bir küçük halkın örneğini ihraç eder.
      Suçumuz bu, emperyalistleri, ABD sömürgecilerini korkutan örneğimiz bu işte. Latin Amerika'nın kurtuluş bayrağı olduk diye bizi ezmek istiyorlar. Bize senatoya yeni sunulan biçimiyle Monroe Doktrinini uygulamak istiyorlar. Amerika Birleşik Devletleri'ne ne mutlu ki, sanırım senatodan geçmedi ya da komisyonlardan birine takıldı kaldı bu tasarı. "Madem ki"... diye başlayan bazı bölümlerini okumak fırsatı buldum, öylesine ilkel bir kafayla, öylesine olağanüstü sömürgeci bir zihniyetle yazılmış ki, bu tasarının kabul edilmesi Birleşik Devletler halkı için utanç verici olurdu. Monroe Doktrinini daha da açık, daha da kesin biçimde hortlatıyor bu tasarı. Paragraflardan birinde şöyle denildiğini kesinlikle hatırlıyorum: "Madem ki, Monroe Doktrini'nin açıkça gösterdiği gibi, Amerika kıtası dışında hiçbir ülke Amerika ülkelerini köleleştiremez..." Amerika kıtasındaki ülkelerden herhangi biri köleleştirebilir anlaşılan. Devamla, artık Amerika Birleşik Devletleri'nin OAS örgütüne duyurmadan müdahalede bulunabileceği, saldırılarını oldu bittiye getirebileceği belirtiliyor. Ekonomik bağımsızlık savaşımızı güçleştiren, tehlikeli politikalar bunlar.
      Önümüzdeki... Herşeyden önemlisi, önümüzdeki zaman kısaldı ya, neyse... Önümüzdeki son sorun, ekonomik özlemlerimizi daha çabuk gerçeğe dönüştürmek için dövizimizi nereye yatıracağımız ve insan emeklerini nereye yönelteceğimizdir. Fidel Castro, 24 Şubatta, sembolik %4'ler tutarını aldığı sırada, işçilerle konuşurken şöyle dedi:
      "...Devrim zafere ulaştığında, kaynaklarımız son damlasına kadar kurumuş, halkımız tüketim mallarının ihraç edileninden çok daha fazlasının ithal edilmesine alışmıştı."
      Bu durumdaki bir ülke yatırım yapamaz. Ya giderleri kısmalı yahut da yabancı sermaye kabul etmelidir. Şimdi, bizim düşüncemiz nedir? Yabancı sermaye ithal etmek yerine, özellikle dışalım ve dışsatımda döviz giderlerini kısmaya, tasarrufa yönelmek ve sanayimizi geliştirmek istiyoruz. Ulusal özel sermaye sözkonusu olduğunda, onu yurt içinde buluruz. Ama, dışarıdan sermaye getirtmek sözkonusuysa, çünkü sermayeye ihtiyacımız varsa ve en uygun çözüm özel sermaye yatırımlarıysa şöyle bir durumla karşılaşırız: Yabancı özel sermaye cömertliğinden, soylu bir iyilik yapma arzusu, ya da yardım amacıyla kalkıp bir yerden başka bir yere gitmez. O, ancak kendine yardım etmek ister. Yabancı ôzel sermaye, kendi ülkesinde fazlalık bir sermayedir, daha büyük kârlar elde etmek amacıyla ücretlerin ve yaşam düzeyinin düşük, hammaddenin ucuz olduğu bir ülkeye gider. Yabancı özel sermayeyi harekete geçiren cömertlik değil, kâr hırsıdır. Burada her zaman savunulmuş olan tez, endüstrileşme sorununu çözmek için özel sermayenin sağlayacağı yararlardır.
      Tarım ve sanayiye 300 milyon yatırılacaktır. Ülkemizin gelişmesi ve hastalıklarından kurtulması için savaş veriyoruz. Kolay değil bu yol. Biliyorsunuz, gözdağı vermek istiyorlar, ekonomik baskılardan, manevralardan, kotalarımızı kesmekten sözediyorlar, vs, vs. Bizse, yalnızca ürünlerimizi satmak istiyoruz. Bu, geri çekildiğimiz anlamına mı gelir? Onlar bizi tehdit ediyor diye, tüm ilerleme umutlarını yitireceğimiz anlamına mı gelir? Halk için en doğru yol hangisidir? Gelişmek istiyorsak, bunun kime ne zararı var. Başka halkların sırtından mı geçinmek istiyoruz? Biz, Kübalılar, ne istiyoruz? Kendi alın terimizle yaşamak istiyoruz, başkalarınınkiyle değil. Kendi zenginliklerimizi kullanmak istiyoruz, başkalarınınkini değil. Halkımızın tüm maddi ihtiyaçlarını karşılamak ve buradan yola çıkarak eğitim, sağlık, konut gibi tüm sorunları çözmek istiyoruz. Tüm bu milyonları nasıl harcayacağımızı, bir başka arkadaşımız, bir başka sohbet programında açıklayacak, size bu milyonların yalnızca nasıl harcanacağını değil, aynı zamanda niçin bu seçtiğimiz yolda kullanılacağını da anlatacaktır.
      Şimdi zayıflar için, korkanlar için, tarihte benzeri görülmemiş bir durumda, umutsuz bir durumda bulunduğumuzu düşünenler için eğer durmaz ya da geri çekilmezsek mahvolacağımızı sananlar için Jesus Silva Herzog'un bir fıkrasını anlatacağım. Petrolün kamulaştırılması yasasını hazırlayan Meksikalı ekonomi uzmanı Herzog, Meksika'da uluslararası sermayenin halkın manevi ve kültürel değerlerine aykırı biçimde dal budak saldığı dönemlerden sözederken sanki Küba hakkında söylenenleri özetliyor:
      Meksika'nın komünist bir ülke olduğu söylenmişti elbette. Komünizm umacısı ortaya çıkmıştı. Büyükelçi Daniel, daha önceki konferanslarımda sözünü ettiğim kitabında o zor günlerde Washington'a gittiğinde İngiliz asıllı bir bayın ona Meksika'daki komünizmden sözettiğini anlatıyor. Bay Daniel ona demiş ki: "Benim tanıdığım tek Meksikalı komünist Diego Rivera'dır. İyi ama, komünist diye kime derler?" Adam rahat bir koltuğa oturmuş, bir süre düşünmüş, sonra ayağa kalkıp bir tanım yapmayı denemiş. Bay Daniel bu tanımı beğenmemiş. Adam yine oturmuş, yeniden düşünmüş, biraz ter dökmüş, tekrar ayağa kalkıp bir tanım daha yapmış. Bu tanım da Bay Diego'nun hoşuna gitmemiş. Bu böyle sürüp giderken sonunda umutsuzluğa kapılan adam: "Bayım, biz canımızı sıkan herkese komünist deriz" diye kestirip atmış.
      Görüyorsunuz ya, tarihi durumlarda değişen birşey yok. Biz de kuşkusuz bazılarının biraz canını sıkıyoruz. Raul (Castro) İle ben en çok can sıkanlar olma onuruna eriştik... Tüm tarihi durumlar arasında benzerlikler bulunabilir. Meksika'nın petrolünü millileştirip daha da ilerlemeye devam etmesi, Cardenas'ın bu ülkenin gelmiş geçmiş en büyük cumhurbaşkanı kabu1 edilmesi gibi biz de ilerleyişimizi sürdüreceğiz. Karşıt olanlar bize istedikleri adı takabilirler. Her zaman arkamızdan söyleyecek birşeyler bulacaklardır. Bizim yapacağımız, mallarına elkonulanların, kamulaştırma nedeniyle servetlerini kaybedenlerin, devrimin dışarı attıklarının geri dönmemesi için halkın yararına çalışmak, bir adım bile gerilememektir.

Ernesto Che Guevara
Dipnotlar


[1] "Halk Üniversitesi" adlı televizyon dizisinin ilk programında 20 Mart 1960 günü yapılan konuşma. Dizi, devrim liderlerinin konuşmalarından oluşuyor, pazar günleri canlı olarak yayınlanıyor, soru-cevap ve tartışmalarla tamamlanıyordu. Küba'daki ekonomik gelişmeleri konu alan bu sohbet stüdyoda birkaç yüz izleyicinin huzurunda yapılmış, ilk kez 23 Mart 1960'da Hoy'da (Bugün) yayınlanmıştır.
[2] 1938'de, Meksika'da, İngiliz ve ABD mülkiyetindeki petrol şirketleri.
[3] Giovanni Papini (1881-1956): İtalyan şair ve hikaye yazarı, aynı zamanda edebiyat eleştirmeni. Guevara burada onun "Gog ve Magog" adlı denemesinden sözediyor.
[4] ABD sömürgesi "Puerto Rico Özgür Ortak Devleti"nden sözediliyor.
[5] 1956 Ekim-Kasım aylarında, Mısır, İngiliz, Fransız ve İsrail birliklerinin saldırısına uğradı. Bu olay Süveyş Kanalı'nın millileştirilmesinden hemen sonra olmuştur. 1958 Temmuzunda, Washington halkın karşı çıktığı ABD yanlısı rejimi desteklemek üzere Lübnan'a 15.000 deniz askeri çıkarttı.
[6] 26 Temmuz 1953: Fidel Castro komutasında Moncada Kışlası'na saldırı. 12 Ağustos 1933: Diktatör Gerardo Machado'nun kitle ayaklanması sonucunda kovulması. 24 Şubat 1895: Küba'nın İspanya'ya karşı bağımsızlık savaşının son aşamasının başlaması. 10 Ekim 1868: Carlos Manuel de Cespedes'in "Yara Çağrısı" ile bağımsızlık savaşının ilk aşamasının başlaması.
[7] 1809'da, yukarı Peru'da (bugünkü Bolivya) Pedro Domingo Murillo'nun önderliğinde İspanyol yönetimine karşı ilk ayaklanmalardan biri başgösterdi. Bu isyan, yenilgiye uğradı ve Murillo asılarak idam edildi. 1810'da Buenos Aires de, Cabildo Abierto (Açık Meclis) denilen özerk bir hükümet yönetimi kuruldu.
[8] Valeriano Weyler y Nicolau, 1895-98 bağımsızlık savaşında Küba'da İspanyol güçlerinin komutanıydı. Özellikle yakalanan bağımsızlık savaşçılarını işkenceyle öldürtmesiyle ün yapmıştı.
[9] Mambi Ordusu: İspanya'ya karşı bağımsızlık savaşlarında Kübalı savaşçılara verilen ad.
[10] Batista'nın seçimlerden önceki hükümet darbesinin tarihi.
[11] Fidel Castro'nun "Tarih Beni Haklı Çıkaracaktır"da ortaya koyduğu amaca uygun olarak, devrimci hükümet Batista ordusunun kışlalarını, okullara dönüştürmeye başlamıştı.
[12] 1933-35'teki devrimci ayaklanma diktatör Gerarpo Machado'nun yurt dışına kovulması gibi başarılı bir sonuca varmakla birlikte Küba'yı ABD'nin yarı-sömürgesi olmaktan kurtaramamıştı. Bu olayın ardından, Küba'da iktidara gelen "güçlü adam" Fulgencio Batista idi.
[13] Küba İşçileri Konfederasyonu 10. Kongresi, 1959 Kasımında, işçileri ücretlerinin %4'ünü Küba'da endüstrinin geliştirilmesi için kurulacak fona yatırmaya özendirmeyi oy çokluğuyla karara bağlamıştır.
[14] Castro'nun, 24 Şubat 1960'da, Havana'da Blanquita Tiyatrosunda yapılan törende verdiği söylevden. Bu törende, Küba İşçileri Konfederasyonu, işçi ücretlerinden gönüllü olarak kesilen % 4'lük payları devrimci hükümete devretmişti.
[15] 17 Mayıs 1959'da çıkarılan tarım reformu yasası bireysel toprak mülkiyetine 30 caballeria'lık (yaklaşık olarak 400 hektar, 1 hektar= 10 000 metrekare) bir üst sınır koymuştu. Yasanın uygulanmasıyla Küba'da çoğu ABD şirketlerine ait geniş çiftliklere elkondu. Bu topraklar yeni hükümetin eline geçti. Tarım reformu yasası ortakçıların, kiracıların, başkasının toprağını işleyenlerin, bundan böyle tapu sahibi olmasını güvence altına aldı. Diğer bir yasayla, Ulusal Tarım Reformu Enstitüsü (INRA) kuruldu.
[16] 1 caballeria: 13,4 Hektar.
[17] Küba burjuvazisinin geleneksel sözcüsü olan Diario de La Marina gazetesi, Miami'ye göçetmek zorunda kalmıştı.
[18] Küba'nın yıllık şeker kotasını satınalmak için ABD hükümetinin anlaşmayla garantilediği fiyattan söz ediliyor.